Προσέφυγε, μετά την απόλυσή της, στο δικαστήριο που πράγματι αναγνώρισε ότι η σύμβαση εργασίας της με την ICAP μετατράπηκε σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την Εθνική Ασφαλιστική και υποχρέωσε την Εθνική να καταβάλει στην εργαζόμενη 8.951 €
Μια από τις απολυμένες εργαζόμενες μέσω ICAP στην Εθνική Ασφαλιστική στάθηκε όρθια και προχώρησε σε αγωγή μετά την απόλυσή της, ζητώντας το αυτονόητο: να της αναγνωριστεί ότι η Icap ήταν ο εικονικός εργοδότης της και ότι ο πραγματικός εργοδότης της ήταν η Εθνική Ασφαλιστική. Το Εφετείο τη δικαίωσε, με μια απόφαση που, όπως τονίζει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Ασφαλιστικής, είναι «η πρώτη τελεσίδικη απόφαση που κρίνει το καθεστώς εργασίας των “ενοικαζόμενων” εργαζόμενων στην Εθνική Ασφαλιστική και γι’ αυτό τον λόγο είναι μια ιστορική απόφαση δικαίωσης εργαζομένων».
Το ιστορικό της σημαντικής απόφασης περιγράφει αναλυτικά σε ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Ασφαλιστικής:
Στον αγώνα που δίνουμε για τους συναδέλφους μας που εργάζονται στην Εταιρία μας μέσω Icap, είχαμε μια πολύ σημαντική εξέλιξη.
Στις 5/12/2014 η Εταιρία μας έδωσε εντολή στην Icap να απολύσει 4 εργαζόμενους, χωρίς καμία αιτία και αιτιολόγηση προφανώς για να φοβηθούν οι εργαζόμενοι. Ήταν βλέπετε τότε οι σκοτεινές μέρες της διοίκησης Μαυρόγαλου.
Μια από τις απολυμένους συναδέλφους, μέλος του Συλλόγου μας, με την ολόψυχη στήριξη του Συλλόγου και της Ομοσπονδίας μας, στάθηκε όρθια και προχώρησε σε αγωγή, ζητώντας το αυτονόητο: Να της αναγνωριστεί ότι η Icap ήταν ο εικονικός εργοδότης της και ότι ο πραγματικός εργοδότης της ήταν η Εθνική Ασφαλιστική.
Η Μαρία με αγωγή της στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας κατά της Εθνικής, με την στήριξη του Συλλόγου, της ΟΑΣΕ και της ΓΣΕΕ, ζήτησε:
Να αναγνωριστεί ότι από την πρόσληψή της στις 12.4.2010 μέχρι την απόλυσή της στις 5.12.2014 συνδέθηκε με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου με την Εθνική ή επικουρικά προς αυτό, να αναγνωριστεί ότι η σύμβαση εργασίας της με την ICAP έχει μετατραπεί σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την Εθνική, σύμφωνα με τη νομοθεσία για την παροχή εργασίας μέσω εταιρειών προσωρινής απασχόλησης (ν. 4052/2012 και ν. 4254/2014).
Να αναγνωριστεί ότι είναι άκυρη η από 5.12.2014 καταγγελία της σύμβασης εργασίας της που έγινε σιωπηρά από την Εθνική και όχι από την ICAP.
Να της καταβάλει η Εθνική για διαφορές μεταξύ των καταβληθεισών (βάσει σύμβασης) και των καταβλητέων (βάσει Σύμβασης και μισθολόγιου υπαλλήλων Εθνικής) αποδοχών της, 8.951,93 € με το νόμιμο τόκο.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την 391/2018 απόφαση απέρριψε την αγωγή ως μη νόμιμη.
Η εργαζόμενη άσκησε έφεση. Υπήρξαν πρόσθετες παρεμβάσεις υπέρ της Μαρίας στο Εφετείο από τον Σύλλογό μας, την ΟΑΣΕ και την ΓΣΕΕ. Η Icap άσκησε πρόσθετη παρέμβαση υπέρ της Εθνικής.
Το Μονομελές Εφετείο Αθηνών με την 43/7.1.2020 απόφασή του:
Δέχθηκε ότι η αγωγή είναι νόμιμη.
Δέχθηκε ότι η εργαζόμενη προσλήφθηκε από την ICAP με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου στις 12.4.2010, η οποία, κατόπιν τριών διαδοχικών ανανεώσεων, μετετράπη, από 13.12.2010 σε αορίστου χρόνου.
Ότι από της προσλήψεώς της, η ICAP σαν εταιρεία προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ) τη δάνεισε αποκλειστικά στην Εθνική μέχρι που απολύθηκε στις 5.12.2014, όπου εργάσθηκε υπό τη διεύθυνση και επίβλεψη των αρμοδίων υπαλλήλων της Εθνικής, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό.
Ότι η ICAP σύναψε με την Εθνική «Σύμβαση Έργου» για το δανεισμό, που στην πραγματικότητα ήταν σύμβαση δανεισμού εργαζομένων. Ότι οι υπάλληλοι αυτοί (μέσω ICAP) είχαν αντίστοιχα καθήκοντα και ίδιες συνθήκες εργασίας με το τακτικό προσωπικό της Εθνικής και επομένως δεν υπήρχε λόγος διαφοροποίησης τους στους όρους εργασίας τους, μεταξύ των οποίων και οι αποδοχές τους.
Ότι λάμβανε τις μειωμένες αποδοχές της σύμβασης Εθνικής – Icap και όχι αυτές των τακτικών υπαλλήλων της Εταιρίας και ότι από 1.1.2011 έως 5.12.2014 της οφείλονταν διαφορές αποδοχών 8.951,93 €, τις οποίες πρέπει να καταβάλει η ICAP.
Τελικά το Εφετείο δέχθηκε την αγωγή, αναγνώρισε ότι η σύμβαση εργασίας της εργαζόμενης με την ICAP μετατράπηκε από 12.4.2013 σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την Εθνική και υποχρέωσε την Εθνική να καταβάλει στην εργαζόμενη 8.951,93 €, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής.
Σημαντικό: Η απόφαση του Εφετείου στο σκεπτικό της αναφέρει ότι η σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου της εργαζόμενης με την ICAP, από 12.4.2013 μετατράπηκε σε σύμβαση αορίστου χρόνου με την Εθνική, επειδή από τότε συμπληρώθηκαν 36 μήνες από τότε που η ICAP τη δάνεισε ως εργαζόμενη στην Εθνική (άρθρο 117 παρ. 3 του ν. 4254/2014).
Όμως δυστυχώς, το αίτημα της αγωγής να αναγνωρισθεί ότι είναι άκυρη η καταγγελία και η απόλυσή της απορρίφθηκε, επειδή η αγωγή δεν ασκήθηκε εντός της αποσβεστικής τρίμηνης προθεσμίας (άρθρο 6 παρ. 1 Ν. 3198/1955).
Πρόκειται για την πρώτη τελεσίδικη απόφαση που κρίνει το καθεστώς εργασίας των «ενοικαζόμενων» εργαζόμενων στην Εταιρία μας και γι’ αυτό τον λόγο είναι μια ιστορική απόφαση δικαίωσης εργαζομένων.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους νομικούς παραστάτες της υπόθεσης, τον καθηγητή Νομικής στο ΕΚΠΑ κ. Γεώργιο Λεβέντη, τον καθηγητή Νομικής του ΑΠΘ κ. Δημήτρη Ζερδελή, τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Δημήτρη Βερβεσό και την δικηγόρο της ΟΑΣΕ κα. Άννα Δάρρα.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου θέλει να καλέσει τα σωματεία των εταιριών που απασχολούνται εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές εργασίας να τους εντάξουν στα μέλη τους και να αγωνιστούν γι’ αυτούς.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου καλεί την Διοίκηση της Εταιρίας να εφαρμόσει άμεσα την τελεσίδικη απόφαση για όλες και όλους τους συναδέλφους μέσω Icapκαι να προσέλθει σε διάλογο, ώστε να προκύψει ένα αποτέλεσμα σε όφελος των εργαζόμενων και της Εταιρίας.
